Wybrana liczba dni: 5. Dokładna kwota w złotówkach to 27259.8 zł (PLN, polskich złotych). Kwota słownie: dwadzieścia siedem tysięcy dwieście pięćdziesiąt dziewięć złotych osiemdziesiąt groszy. Kurs walutowy franka szwajcarskiego – jest to cena franka szwajcarskiego wyrażona w innej walucie, w tym przypadku w polskich złotych. Kup 20 Franków w kategorii Złote monety inwestycyjne na Allegro - Najlepsze oferty na największej platformie handlowej. Kup teraz na Allegro.pl za - Szwajcaria 20 Franków 1947 Helvetia (14249952994). Allegro.pl - Radość zakupów i bezpieczeństwo dzięki Allegro Protect! 20 Franków szwajcarskich na Nairy nigeryjskie 1.00000 CHF = 854.63900 NGN. Uśredniony kurs wymiany o 20:59 UTC. Śledź kurs wymiany walut Wyślij pieniądze. Ogłoszenia o tematyce: 20 franków szwajcarskich na Sprzedajemy.pl - Kupuj i sprzedawaj rzeczy używane i nowe w Twojej okolicy. Szybka, łatwa i lokalna sprzedaż rzeczy z drugiej ręki. Nieruchomości, Motoryzacja, Komputery, Meble, Antyki, Telefony, Sprzęt sportowy i inne Wymień CHF na USD za pomocą Przelicznika walut Wise. Analizuj tabele z historią kursów wymiany lub aktualny kurs Frank szwajcarski/Dolar amerykański oraz otrzymuj powiadomienia o kursie na swój adres e-mail. 1 RWF = 0,00322 PLN. Sprzed 1 minuty,1 RWF → 0 PLN. Uśredniony kurs wymiany walut. Okres czasu. 48 godzin. 1 tydzień. 1 miesiąc. 6 miesięcy. 12 miesięcy. ETF to fundusz notowany na giełdzie, inaczej exchange-traded fund albo fundusz inwestycyjny indeksowy. ETF-y naśladują różne aktywa, w tym waluty obce, dlatego za ich pośrednictwem można w nie inwestować. Trudno jest jednoznacznie odpowiedzieć na pytanie, na jakiej walucie najlepiej zarabiać. Kup Szwajcaria - 5 Franków w kategorii Szwajcaria - Numizmatyka, monety na Allegro - Najlepsze oferty na największej platformie handlowej. English polski українська język Dbamy o Twoją prywatność 50 Franków szwajcarskich na Euro Wymień CHF na EUR po rzeczywistym kursie wymiany walut. Kwota: 50. chf. Przewalutowano na. 52,63. eur. 1.00000 CHF = 1.05263 EUR. isQtWi. Frank szwajcarski CHF jest, po euro, dolarze, funcie bohaterem czwartej części naszego nowego cyklu. Dokładnie opiszemy pieniądz, w którym jest zadłużonych aż tylu Polaków. Partnerem cyklu jest Frank szwajcarski W poprzednich częściach naszego cyklu „Wszystko o walutach”, prezentowaliśmy ciekawe informacje na temat euro (część 1), dolara amerykańskiego (część 2) i funta brytyjskiego (część 3). Kolejna odsłona walutowego cyklu dotyczy innej waluty, która ma bardzo duży wpływ na krajową politykę i gospodarkę. Mowa o franku szwajcarskim (CHF). Jeszcze dwadzieścia lat temu, popularny „szwajcar” w Polsce mógł być postrzegany głównie jako bezpieczna waluta depozytowa. Obecnie sytuacja przedstawia się inaczej ze względu na ponad 500 000 rodzin i singli spłacających kredyty mieszkaniowe waloryzowane kursem CHF/PLN. Te osoby mają jeszcze do spłaty równowartość około 33 mld franków (ok. 7% krajowego PKB!). Duże zadłużenie kredytobiorców mieszkaniowych sprawia, że polska gospodarka jest wrażliwa na wahania kursu CHF/PLN. Warto zatem dowiedzieć się więcej na temat waluty, której wartość jest czynnikiem ryzyka dla całego naszego kraju. Frank CHF – symbol oraz podział waluty Zgodnie ze standardem ISO 4217, narodowa waluta Szwajcarii jest oznaczana jako „CHF”. W przypadku relacji wymiennej z polskim złotym (CHF/PLN), frank będzie zawsze walutą bazową, czyli taką której wartość wyraża się w złotych. Trzeba wiedzieć, że frank szwajcarski czasem występuje również pod symbolem „Fr.” albo „SFr.”. Podział franka Frank szwajcarski dzieli się na sto mniejszych jednostek. Ich oficjalna nazwa jest zróżnicowana ze względu na wielojęzyczność Szwajcarii. W kraju swojego pochodzenia, setna część franka jest określana jako: Rappen (Rp.) po niemiecku centime (c.) po francusku centesimo (ct.) po włosku rap (rp.) w języku retoromańskim (romansz) Jeżeli chodzi o polskie nazewnictwo, to setną część franka nazywa się centymem (najczęściej), rapem albo rapenem. Nazwa “frank” Ciekawe jest także pochodzenie samego słowa „frank”. Jego etymologia w dość oczywisty sposób wiąże się z sąsiadem Szwajcarii, czyli Francją. Pierwsze franki zostały wybite w 1360 roku, za panowania francuskiego króla Jana II Dobrego. Nazwa „frank” dopiero na przełomie XVIII i XIX wieku, zaczęła się wiązać ze Szwajcarią. Jeszcze do niedawna, frank francuski był uważany za walutę tak samo ważną, jak jego szwajcarski odpowiednik. Po wprowadzeniu euro we Francji, nie ma już miejsca na pomyłki i nieporozumienia, bo na Starym Kontynencie istnieje tylko jedna waluta określana mianem „franka”. Warto jednak wiedzieć, że poza Europą funkcjonuje frank burundyjski, frank Dżibuti, frank gwinejski, frank Komorów, frank kongijski (z Demokratycznej Republiki Konga) oraz frank rwandyjski. Dlatego w międzynarodowym kontekście, waluta Szwajcarii jest określana precyzyjnie jako „frank szwajcarski” (ang. swiss franc). Monety i banknoty CHF Obecnie frank szwajcarski jest emitowany pod postacią monet i banknotów. Monety są językowo neutralne, więc nie znajdziemy na nich napisów w żadnym z czterech języków używanych w Szwajcarii. Aktualnie w obiegu znajdują się następujące monety: 5 centymów 10 centymów 20 centymów 50 centymów (1/2 franka) 1 frank 2 franki 5 franki Jak widać, frank jest przykładem waluty, dla której emisja monet dotyczy nie tylko jednostki zdawkowej (centyma). W przypadku większych nominałów, zastosowanie znajdują banknoty: 10 franków 20 franków 50 franków 100 franków 200 franków 500 franków 1000 franków Bardzo ciekawym aspektem „frankowych” banknotów, jest prezentacja wszystkich ważnych informacji w czterech urzędowych językach (niemieckim, francuskim, włoskim oraz retoromańskim). Banknoty ze Szwajcarii zwracają uwagę również ze względu na swoje żywe kolory i nowoczesny projekt. Aktualnie w obiegu przeważa emisja z ósmej serii (patrz poniższa grafika). Trzeba jednak zwrócić uwagę, że od 2016 roku stopniowo wprowadzane są banknoty należące do dziewiątej serii. W kwietniu 2016 roku, został wprowadzony nowy banknot 50 franków (patrz kolejna grafika). Podobnie jak inne banknoty z nowej serii, wyróżnia się on kolorowym designem, brakiem historycznych nawiązań, bardzo dobrymi zabezpieczeniami i obecnością motywów typowych dla Szwajcarii (np. gór, sportów zimowych lub wiatru). Historia waluty frank szwajcarski W porównaniu ze swoim odpowiednikiem zza zachodniej granicy, frank szwajcarski ma stosunkowo krótką historię, która rozpoczęła się na przełomie XVIII i XIX wieku. Wcześniej na terenie dzisiejszej Szwajcarii używano wielu regionalnych walut (np. guldenów z Lucerny oraz halerzy z Zurychu). Mnogość emitentów ( poszczególnych kantonów i opactw) sprawiała, że w obiegu znajdowało się nawet blisko 1000 różnych jednostek monetarnych. Taka sytuacja oczywiście utrudniała handel. Dlatego w 1798 roku Republika Helwecka pozostająca pod kontrolą Napoleona, zadecydowała o wprowadzeniu jednolitej jednostki monetarnej opartej na halerzu berneńskim i srebrnym kruszcu. W kolejnych dekadach okazało się jednak, że system lokalnych walut znów powrócił do łask. Pojawiły się regionalne odmiany franka o różnej wartości. Co gorsza, tylko 15% monet w obiegu pochodziło ze Szwajcarii, a pozostałe pieniądze (np. franki francuskie) miały obcy rodowód. W związku z tym, szwajcarska konstytucja z 1848 roku przyznała rządowi federalnemu wyłączne prawo do emisji monety. Dwa lata później, „ogólnokrajowy” frank został ustanowiony jedynym środkiem płatniczym na terenie Szwajcarii. Warto dodać, że w 1865 roku Szwajcaria przystąpiła do Łacińskiej Unii Monetarnej (razem z Włochami, Luksemburgiem, Belgią oraz Francją). Wszystkie wymienione kraje opierały wartość swojej waluty na srebrze i używały kruszcu o takiej samej wadze i próbie, jak w przypadku franka francuskiego. Szwajcaria stosowała system waluty srebrnej nawet po oficjalnym rozpadzie Łacińskiej Unii Monetarnej (1927 r.). Dopiero w 1936 roku, zostało zerwane bezpośrednie połączenie CHF ze srebrnym kruszcem. Dziewięć lat później, Szwajcaria przystąpiła do systemu z Bretton Woods. Bezpieczna przystań Przez kolejne dekady, frank zyskał sobie opinię bardzo stabilnej i bezpiecznej waluty. Przyczyną zaufania do CHF była niska inflacja panująca w Szwajcarii oraz konstytucja, która od 1920 r. do 2000 r. zapewniała pokrycie 40% emisji monety przy pomocy rezerw złota. Czternaście lat po referendum z 2000 roku, które zniosło wspomniany wymóg, zaproponowano dwudziestoprocentowe pokrycie franka złotym kruszcem. Szwajcarzy odrzucili jednak tą propozycję większością 77% głosów. Warto zwrócić uwagę, że frank szwajcarski bez sporej utraty wartości przetrwał kursowe kryzysy, które były związane z dwoma wojnami światowymi. Początek ostatniego kryzysu gospodarczego też przyniósł aprecjację franka. W 2011 roku, gwałtowny wzrost wartości krajowej waluty, zmusił Szwajcarski Bank Narodowy (SNB/SBN) do zdecydowanych działań. We wrześniu 2011 roku wprowadzono ograniczenie kursowe na poziomie 1,20 franka za euro, które zapobiegało dalszemu umacnianiu się CHF. Ze względu na wysokie koszty kolejnych interwencji walutowych, Szwajcarski Bank Narodowy 15 stycznia 2015 roku przestał utrzymywać wspomniane ograniczenie kursowe, co skutkowało gwałtownym wzrostem wartości franka. To wydarzenie określane mianem „czarnego czwartku”, zwróciło większą uwagę na problemy Polaków zadłużonych w szwajcarskiej walucie. Emitent, wartość emisji i zasięg obowiązywania szwajcarskiej waluty Szwajcarski Bank Narodowy od początku swojej działalności (1907 r.), zajmuje się emisją krajowego pieniądza. Począwszy od 1994 roku, SNB działa jako spółka akcyjna. Obecnie większość jej akcji (55%) posiadają szwajcarskie banki oraz kantony. Pozostała część akcji pozostaje w rękach prywatnych inwestorów. Szwajcarski Bank Narodowy podobnie jak jego odpowiedniki z innych krajów (np. amerykański FED, Bank Anglii oraz polski NBP), oprócz emisji waluty zajmuje się określaniem polityki monetarnej. W przypadku Szwajcarii, strategiczne decyzje dotyczące np. poziomu stóp procentowych, podejmuje Zarząd Szwajcarskiego Banku Narodowego. Zestawienia regularnie publikowane przez SNB wskazują, że w październiku 2016 roku agregat monetarny M1 dla franka obejmujący gotówkę w obiegu i depozyty bieżące, miał wartość 589 mld franków. Po dodaniu depozytów oszczędnościowych (agregat M2), analogiczna kwota wyniosła 936 mld franków. Łączna wartość wszystkich „frankowych” depozytów oraz franków w obiegu (agregat M3) to 987 mld franków (dane z października 2016 r.). Porównywalny agregat M3 dla polskiej waluty obecnie wynosi około 1,22 bln zł (308 mld franków w październiku 2016 r.). Relatywnie duża wartość emisji franka w stosunku do złotego przestaje dziwić, gdy uświadomimy sobie, że szwajcarska waluta ma globalne znaczenie, helweckie banki przyciągają zamożnych depozytariuszy, a łączny produkt krajowy brutto ośmiomilionowej Szwajcarii jest większy od polskiego PKB o 40%. Na uwagę zasługuje również kwestia obowiązywania franka jako oficjalnej waluty. Wiele osób nie zdaje sobie sprawy, że od 1920 roku, CHF jest oficjalnym środkiem płatniczym również w Liechtensteinie. Znacznie większy wpływ na globalną popularność franka ma znaczenie Szwajcarii jako eksportera niektórych specyficznych dóbr (np. zegarków, sprzętu medycznego, instrumentów precyzyjnych) oraz zaufanie, jakim jest darzona ta waluta. Polityka monetarna emitenta CHF Szwajcarski Bank Narodowy może prowadzić autonomiczną politykę monetarną, ale w praktyce zwraca dużą uwagę na posunięcia EBC. Trudno się temu dziwić, gdyż kraje należące do Strefy Euro są zdecydowanie najważniejszymi partnerami gospodarczymi Szwajcarii. Obecnie najbardziej charakterystycznym elementem polityki SNB jest poziom stóp procentowych. Stopa depozytowa Szwajcarskiego Banku Narodowego już pod koniec 2008 roku była mniejsza od 1,00%, co znajdowało odbicie w notowaniach międzybankowej stawki LIBOR CHF i wysokości odsetek płaconych przez „frankowców”. Pod koniec 2014 roku, Szwajcaria po raz pierwszy w swojej historii wprowadziła ujemny poziom stopy depozytowej, ale to nie pomogło w utrzymaniu kursowego limitu wobec euro. Po uwolnieniu kursu franka (15 stycznia 2015 r.), SNB obniżył stopę depozytową do obecnego poziomu (-0,75%). Presja na wzrost kursu franka sugeruje, że Szwajcarski Bank Narodowy może się zdecydować na kolejne cięcia stopy depozytowej. Taki scenariusz byłby niekorzystny dla szwajcarskich deponentów, ale jednocześnie zmniejszyłby raty „frankowców”. W niektórych przypadkach, kredyty waloryzowane kursem CHF/PLN mogłyby się cechować oprocentowaniem niższym od zera i ujemnymi odsetkami (de facto wynagrodzeniem płaconym klientowi przez bank). Specyfika i znaczenie franka na rynku FOREX Frank szwajcarski pod względem swojego znaczenia na rynku FOREX, oczywiście nie może się mierzyć z takimi walutami jak dolar amerykański lub euro. Wynika to przede wszystkim z faktu, że Szwajcaria jest znaczącą gospodarką w skali światowej. Tym niemniej, zaufanie do franka jako waluty depozytowej pozwala mu na zajmowanie miejsca w pierwszej dziesiątce rynku walutowego (patrz poniższa tabela). Według najnowszych danych Banku Rozrachunków Międzynarodowych, w 2016 roku franka szwajcarskiego dotyczyło 5% wszystkich transakcji zawieranych na rynku FOREX. Ten wynik zapewnił siódme miejsce dla CHF w rankingu najpopularniejszych walut (wyżej uplasowały się następujące jednostki monetarne – dolar, euro, jen, funt brytyjski, dolar australijski i dolar kanadyjski). Warto zwrócić uwagę, że frank osiągnął najwyższy udział na FOREX-ie (7%) w 2007 r. Ze względu na specyfikę tej waluty jako tzw. bezpiecznej przystani dla inwestorów (ang. safe haven) wydaje się, że jej obecna pozycja jest niezagrożona. Notowania franka szwajcarskiego oraz jego zmienność Zmienność notowań franka szwajcarskiego w stosunku do złotego jest bardzo ważna dla kredytobiorców oraz całej gospodarki. Zatem warto sprawdzić, czy frank mocno się waha wobec krajowej waluty. Poniższa tabela przedstawia wyniki z początku grudnia 2016 roku, które dotyczą ostatniego miesiąca, kwartału, roku i trzyletniego okresu. Te dane z serwisu wskazują, że w przedziale czasowym do 1 roku frank cechował się większą zmiennością niż euro, ale był bardziej stabilny od dolara amerykańskiego, funta brytyjskiego oraz jena japońskiego. W przypadku trzyletniego okresu, sytuacja przedstawia się inaczej. Jeżeli weźmiemy pod uwagę ostatnie 36 miesięcy, to okaże się, że kurs CHF/PLN był najmniej stabilny. Decydujący wpływ na ten wynik, miało oczywiście uwolnienie notowań franka ze stycznia 2015 r. Ciekawostki dotyczące franka W ramach podsumowania, warto przedstawić interesujące fakty na temat nietypowej waluty, jaką jest frank szwajcarski (patrz poniżej): Zaufanie do franka szwajcarskiego wynika z faktu, że ta waluta tylko jeden raz w całej historii została zdewaluowana. Narodowy Bank Szwajcarii zdecydował się na taki krok w kryzysowym roku 1936. Decyzja SNB wynikała z wcześniejszych dewaluacji dolara amerykańskiego, franka francuskiego oraz funta szterlinga. Siódma seria banknotów „frankowych”, nie była w ogóle używana. Szwajcarski Bank Narodowy opracował ją na wypadek masowego fałszerstwa banknotów z serii szóstej. O powstaniu siódmej serii banknotów, oficjalnie dowiedziano się dopiero wtedy, gdy SNB wprowadził ósmą serię (lepiej zabezpieczoną i bez serii rezerwowej). Banknoty franka szwajcarskiego należące do ósmej serii, są jednymi z najrzadziej podrabianych na świecie. Prawdopodobieństwo napotkania sfałszowanych franków jest odpowiednio pięciokrotnie i dziesięciokrotnie mniejsze niż w przypadku euro oraz dolara amerykańskiego. Masowe zadłużenie mieszkaniowe we franku szwajcarskim, posiadają również Austriacy. „Frankowy” dług tamtejszych gospodarstw domowych i firm w III kw. 2014 r. stanowił aż 11,6% krajowego PKB (dane Komisji Europejskiej). Analogiczny wynik dla Polski wówczas wynosił 8,2%. załóż darmowe konto już dziś! – możesz wymienić nawet 1500 Franków CHF bez spreadu;) W walutowym świecie uchodzi za oazę stabilności i korzystną lokatę kapitału w czasach rynkowej niepewności. W Polsce najbardziej kojarzony z kredytami hipotetycznymi. Szczęściarzami mogą wydawać się ci, którzy na co dzień zarabiają we frankach. Zanim nastał frank Frank szwajcarski (CHF – Confederatio Helvetica Frank) stał się oficjalną narodową walutą w 1850 roku. Dziś może się wydawać niewiarygodne, że wcześniej na terenie stosunkowo niewielkiej Szwajcarii, zajmującej siedem razy mniejszą powierzchnię niż Polska, stosowano różne jednostki płatnicze. Były to talary bazylejskie, talary berneńskie, talary genewskie, talary Zurychu, talary St. Gallen, guldeny. Przed 1850 r. szwajcarskie kantony, półkantony, miasta, banki i opactwa miały emitować aż ponad 8 tys. różnych monet i banknotów o innych wartościach oraz nominałach. Mieszkańcom kilkumilionowego kraju nie łatwo było się w tym połapać. dlatego regionalne waluty z reguły służyły do drobnych transakcji w obrębie np. kantonów. Natomiast poważniejsze rozliczenia następowały przy użyciu pieniędzy używanych w Niemczech lub we Francji. Kres monetarnej różnorodności zapowiadała Szwajcarska Konstytucja Federalna z 1848 r. Zawarto w niej zapis, że wyłącznie rząd federalny stanie się podmiotem właściwym do emisji pieniądza. 7 maja 1850 r. na mocy przyjętej ustawy w Szwajcarii zaczął obowiązywać frank, którego wartość na początku równała się frankowi francuskiemu, wprowadzonemu 55 lat wcześniej. Z publikacji na portalu Narodowego Banku Polskiego wynika, że pierwowzorem obecnej waluty Szwajcarii mógł być frank helwecki, bity w latach 1798-1803. Unia oraz standardy srebra i złota Szwajcarię, Francję, ale także Belgię i Włochy, w 1865 r. połączyła Łacińska Unia Walutowa. Jej państwa członkowskie umówiły się, by powiązać swoje pieniądze z metalami szlachetnymi. Jeden frank miała mieć równowartość 4,5 grama srebra bądź 0,29 grama złota. Łacińska Unia Walutowa rozpadła się formalnie w 1927 r., chociaż w praktyce doszło do tego już kilka lat wcześniej. Mimo to frank utrzymywał założone standardy srebra i złota aż do 1936. Wielki kryzys gospodarczy, który ogarnął niemal cały świat, doprowadził wówczas do 30-procentowej dewaluacji franka. Z podobnym problemem borykali się zresztą użytkownicy głównych walut świata: dolara amerykańskiego, funta brytyjskiego czy franka francuskiego. Jak się później okazało, była to jedyna tak drastyczna obniżka wartości szwajcarskiej waluty. W 1945 r., gdy kończyła się II wojna światowa, zachowująca militarną neutralność Szwajcaria przyłączyła się do systemu Bretton Woods, który regulował finansowe i handlowe relacje między Stanami Zjednoczonymi, Australią, Japonią, Kanadą i państwami Europy Zachodniej. Kurs franka szwajcarskiego wiązał się wtedy z walutą USA oraz złotem. 1 CHF stanowił równowartość 0,2 grama złotego kruszcu, z kolei 1 USD kosztował ok. 4,3 CHF. Jednocześnie już u schyłku wojny państwa zwycięskiej koalicji głośno krytykowały postawę Szwajcarii. Nie chodziło tu jednak o jej neutralność, tylko o politykę skupowania przez Szwajcarski Bank Narodowy (Swiss National Bank, stąd skrót SNB) złota, które mogło pochodzić z rezerw państw podbijanych przez nazistów. W ramach rekompensaty, a także, by uniknąć światowego bojkotu, Szwajcaria zobowiązała się do wypłaty 250 mln franków szwajcarskich poszkodowanym w II wojnie światowej państwom oraz do zlikwidowania kont bankowych, które w szwajcarskich bankach zakładali obywatele Niemiec. Bezpieczna przystań Na rynku walutowym frank od wielu lat należy do grupy tzw. bezpiecznych przystani (safe heaven). Innymi słowy, chodzi o instrumenty finansowe, do których przepływa kapitał inwestorów w okresach rynkowych zawirowań i zwiększonego ryzyka. Oprócz CHF do tzw. bezpiecznych przystani zalicza się również: złoto, jeny japońskie, dolary amerykańskie oraz obligacje rządowe. Frank swoją przynależność do tej grupy długo zawdzięczał silnemu pokryciu w złocie. Aż do początków obecnego wieku co najmniej 40 proc. wszystkich wyemitowanych franków pokrywały rezerwy szlachetnego metalu. I chociaż w rezultacie referendum Szwajcarzy znieśli ten próg, to ich waluta dość szybko i konsekwentnie zyskiwała na wartości. Ważnym wydarzeniem był tu kryzys finansowy z 2011 r. – apogeum gigantycznego zadłużenia Grecji oraz kłopotów gospodarczych w USA i w państwach Europy Zachodniej. W atmosferze podwyższonego ryzyka i niepewności globalni inwestorzy wytworzyli coraz większy popyt na franka, jako jedną ze wspomnianych już tzw. bezpiecznych przystani. W efekcie kurs CHF/USD najpierw przekroczył próg 1,10, a następnie 1,30. Siła franka stała się wtedy zagrożeniem dla krajowej gospodarki. Bank Szwajcarii, chcąc uniknąć przeszacowania swojej waluty, postanowił działać, wprowadzając minimalny kurs wymiany 1,20 franka za 1 euro. Doszło wówczas do ok. 8-procentowego spadku wartości CHF względem 16 najpopularniejszych walut świata, w tym ok. 9-procentowego spadku wobec dolara amerykańskiego. Czarny czwartek 15 stycznia 2015 r. – ten dzień przeszedł do historii światowej finansjery jako (kolejny już) czarny czwartek. Szwajcarski Bank Narodowy uwolnił swoją walutę od minimalnego kursu względem euro. Doprowadziło to istnej paniki na rynkach oraz nagłego skoku wartości CHF. W relacji do wielu głównych walut frank zyskał jednego dnia, a nawet w jedną godzinę, nawet po kilkadziesiąt procent. Bank motywował swoje posunięcie tym, że wspólna europejska waluta konsekwentnie traciła wobec dolara amerykańskiego, co z kolei ciągnęło za sobą w dół kurs franka. Za tak nagłą zmianę wartości CHF zapłacili importerzy towarów wytwarzanych w Szwajcarii czy też pożyczkobiorcy, którzy zaciągali zobowiązania w szwajcarskiej walucie. W Polsce dotyczyło to tysięcy kredytów hipotecznych. O niebagatelnych podwyżkach mogli mówić również turyści wybierający się do alpejskiego państwa. Dla odmiany zatrudnieni w Szwajcarii, którzy na stałe mieszkali np. we Włoszech, Austrii czy w Niemczech i głównie tam wydawali zarobione pieniądze, jednego dnia zyskali niejako kilkudziesięcioprocentowe podwyżki. W kolejnych latach i po kolejnych wahaniach kursów franka w Szwajcarii pojawiły się ujemne stopy procentowe depozytów bankowych, co oznaczało, że deponenci dopłacali do tego, że przechowują pieniądze w szwajcarskich bankach. SNB w ten sposób stara się doprowadzić do spadku wartości franka. Monety i banknoty Obecnie szwajcarska waluta występuje w banknotach o nominałach 10, 20, 50, 100, 200 i 1000 franków. Zawierają one wizerunki: odpowiednio – Le Corbusiera, architekta i urbanisty z ub. wieku, kompozytora Arthura Honeggera, Sophie Taeuber-Arp, artystki, malarki, rzeźbiarki i projektantki, Alberto Giacomettiegio, rzeźbiarza i rysownika, powieściopisarza Charlesa-Ferdinada Ramuza oraz Jacoba Burckhardta, historyka sztuki i kultury, który żył w XIX w. Do końcówki ub. stulecia w obiegu występował także banknot 500-frankowy, ponieważ jednak nie cieszył się dużą popularnością, został zastąpiony przez banknot o nominale 200 franków. Obywatele Szwajcarii, w zależności od regionu, posługują się językami: francuskim, niemieckim, włoskim i romańskim. Wszystkie wymienione należą do języków urzędowych w tym państwie. Dlatego też na banknotach widnieją informacje w czterech językach. 1 frank szwajcarski dzieli się na 100 centymów, które w różnych regionach językowych występują także pod nazwami: Rappen, rap, centesimo. Aktualnie są dostępne monety o nominałach: 5, 10, 20 i 50 centymów oraz 1,2 i 5 franków. CHF jest prawnym środkiem płatniczym nie tylko w Szwajcarii, ale też w Księstwie Liechtensteinu oraz we włoskiej enklawie Campione d’Italia. Wysokie ceny, jeszcze wyższe płace Pensje w Szwajcarii należą do najwyższych na świecie. Konkrety? Ponad 91 procent zatrudnionych na etacie, bez względu na wiek i wykształcenie, zarabia więcej niż 4 tysiące franków szwajcarskich miesięcznie. W przeliczeniu na polską walutę wychodzi ok. 16 tys. złotych. To jednak i tak niewiele w zestawieniu z najczęściej występującą w alpejskim kraju kwotą wypłaty. Według Federalnego Biura Statystycznego wynosi ona 6,5 tys. franków, czyli wg kursów z 17 lutego 2020 r. ok. 26 tys. zł. Co więcej, ponad 20 procent etatowych pracowników w Szwajcarii zarabia nieco więcej niż 8 tys. CHF, co daje kwotę ok. 32 tys. zł miesięcznie. W zarobkowej elicie, czyli grupie stanowiącej ok. 10 procent zatrudnionych, średnia wykracza poza 53 tys. CHF, co przekłada się na 212 tys. zł miesięcznie. Dane dotyczą wynagrodzeń brutto, a zatem jeszcze przed potrąceniem podatków oraz składek zdrowotnych. Wysokie pensje przydają się Helwetom, gdy trzeba zrobić np. podstawowe zakupy spożywcze. Ceny w Szwajcarii znacznie przebijają europejską średnią. Kostka masła kosztuje w przeliczeniu 11-12 zł, kilogram mięsa z kurczaka ok. 60 zł, kilogram cukru ok. 10 zł, paczka papierosów ponad 30 zł. >Sprawdz, czy kurs Franka będzie rósł>Odkryj czy odfrankowienie kredytu we frankach jest możliwe.>Dowiedz się czego o Franku nie powiedział Ci twój bank.>Sprawdź Jak Twój bank manipulował wiadomościami, nie informując Cię o ryzyku.>Dowiedz się więcej o spadku wartości złotego w 2008 roku, który przewidywali kredytobiorców mógł zaskoczyć nagły wzrost kursu Franka w latach 2004-2009, ale z pewnością nie zaskoczył on banków, które wydawały i nadal wydają ogromne kwoty na analizy makroekonomiczne. Frank wciąż drożeje, w zasadzie robi to od początku swojego istnienia i z dużym prawdopodobieństwem będzie nadal drożał. Banki doskonale wiedziały, że spadek kursu franka był korektą, a mimo to w okresie 2006-2008 na potęgę udzielały kredytów (robiąc to w dodatku w nieuczciwy sposób, korzystając z przewalutowania, bazując na wieloletnich prognozach makroekonomicznych, do których nie zapewnili dostępu swoim klientom). Wykorzystanie przez bank klauzul indeksacyjnych, które są niezgodne z prawem Unii Europejskiej, jest podstawą do pozwania banku, aby uzyskać odfrankowienie kredytu we frankach lub jego zrozumieć, dlaczego banki tak chętnie udzielały kredytów w tej walucie i dlaczego kurs franka będzie wciąż rósł, pozwolę sobie na przytoczenie historii tej waluty i postaram się w prosty sposób wyjaśnić, dlaczego jest to tzw. waluta “safety heaven” oraz dlaczego umocniła się tak bardzo w stosunku do złotego,mimo że trochę ponad 10 lat temu 1 frank kosztował zaledwie 2 pierwsze Frank jest bardzo starą walutą, dziś wciąż całkowicie legalnie można np. użyć monety 10 rappenowej pochodzącej z 1879 do płatności w sklepie, oczywiście nikt tego nie zrobi, ze względu na większą wartość kolekcjonerską, jaką ma w sobie taka moneta ( w 1879 ukazała się mniejszym nakładem niż obecne monety) jednak z formalnego punktu widzenia to wciąż ta sama, niezmienna waluta. Kurs franka — nieprzerwany trend wzrostowy Kurs franka, względem USD, za którym stoi przecież najmocniejsza światowa gospodarka, znajduje się w nieprzerwanym trendzie wzrostowym od początku uwolnienia tego kursu względem dolara w 1971 roku (po upadku stałych cen wymiany sytemu z Bretton Woods) poruszając się praktycznie w narysowanym kanale wzrostowym, co biorąc pod uwagę jego 40 letni charakter jest bardzo stabilnym, silnym trendem. Fale aprecjacyjne (wzrostowe) franka miały miejsce w 1978 roku, i 1995 roku. Poniższe dane opracowane na podstawie zestawienia danych z portalu Biorąc pod uwagę cykle ekonomiczne banki mogły spodziewać się silnych wzrostów kursu franka w stosunku do dolara w okolicach 2012 roku – oczywiście kryzys przyspieszył rozwój cyklu, jednak należy pamiętać, że kredyty hipoteczne we frankach szwajcarskich były udzielane na wiele lat -20, czy 30. Banki udzielały kredytów podczas korekty wartości franka. Był to moment w którym podejmowały bardzo małe ryzyko, przy możliwym bardzo dużym zysku. Każdy analityk uznałby takie stosunek potencjalnego zysku do straty za bardzo dobry. Niestety banki nie raczyły podzielić się swoja wiedzą z kredytobiorcami – zapewniając, że jedyny sposób by uzyskać zdolność kredytową to właśnie wybór obcej waluty. Kredyt frankowy był obarczony asymetrią ryzyka. Już tutaj można by skorzystać z definicji misselingu do odfrankowienia kredytu we frankach, jednak banki zawarły w umowach zapisy niezgodne z prawem unii, co jest mocniejszą podstawą prawną. Podstawowa zasada giełdy, czy rynku walutowego forex, mówi że spółki znajdujące się w trendzie wzrostowym mają dużo większa szanse wzrostów. Jednak jak wiadomo ani giełda, ani rynek forex (walutowy) nie żyje samą matematyką, ale również emocjami – przez które wykresy nie mają przebiegów liniowych ale oscylują w pewnych granicach, przechodzą przez fale wzrostowe i korekty wartości. Niestety dla frankowiczów, psychologia jest także po stronie umacniania się kursu franka. Waluta z dużym pokryciem w złocie, górzysty kraj, w którym każda osoba musi przejść przeszkolenie wojskowe i pierwsze miejsce Szwajcarii w Financial Security Index, które oznacza, że kraj przywiązuje duża uwagę do prywatności i bezpieczeństwa zdeponowanych w jej bankach środków czynią z tej waluty bezpieczną skarbnice wartości pieniądza podczas każdego kryzysu, podczas gdy polski złoty, boryka się z coraz większym problemem inflacji. Czy kurs franka dalej będzie rósł? Ponadto jedyna dewaluacji franka (spadek wartości) miała miejsce w 1936 r (po wielkim kryzysie i sięgnęła 30 %), od tamtej pory frank wciąż się umacnia. Szwajcaria, w trakcie II wojny światowej zachowała neutralność, stając się wielkim bankiem dla złota zrabowanego przez nazistów (obsługiwała ¾ ich transakcji prowadzonych na złocie), również z ziem polskich. Po wojnie Szwajcaria zatrzymała i wykupiła większość zdeponowanych tam rezerw złota – ostatecznie pod naciskiem opinii międzynarodowej w zamian za możliwość wykupu złota zgodziła się wydać 250 mln franków na rekompensaty ofiarom wojny, jednak od tego momentu w Szwajcarii znajdują się ogromne rezerwy złota. Warto wspomnieć, że jeszcze na początku XXI wieku aż 40% franków miało swoje pokrycie w złocie, co było ewenementem na skale światową. Frank do dzisiaj jest walutą, która ma najwięcej pokrycia w złocie, co przekłada się na bardzo duże zaufanie inwestorów ze względu na fakt iż Amerykański FED, w ramach walki z giełdowym koronakrachem rozpoczął nieograniczony dodruk pieniędzy, tworząc walutę całkowicie fiducjarną – bez żadnego pokrycia, tzw. pusty pieniądz. W związku z zaistniała sytuacją można zaobserwować wzrost inflacji oraz coraz większe zainteresowanie inwestorów szlachetnymi metalami – złotem i srebrem, a przypadku rynku forex – czyli rynku walutowego, coraz większym zainteresowaniem frankiem szwajcarskim, jako bezpieczną walutą. By nie dopuścić do nadmiernego wzrostu wartości waluty, bank szwajcarski równie dodrukowuje pieniądz, nie chcą osłabić roli Szwajcarii w eksporcie jest to jednak sztuczne działanie i może się zakończyć podobnie jak miało to miejsce w okolicach 2007 roku, gdy kurs Franka został “uwolniony”. Frankowicze nie powinni czekać na niepewną przyszłość, ale wziąść sprawy w swoje ręce, skontaktować się z adwokatem i rozpocząć odfrankowienie kredytu we frankach. Frank szwajcarski, a sytuacja w Polsce Przejdźmy teraz do omówienia sytuacji w Polskiej gospodarce w latach 2004-2007, którą można porównać do wielkiej euforii. Polski index giełdowy rósł w tym czasie 3 krotnie, trwał boom budowlany, do Polski płynął zagraniczny kapitał, a banki chętnie udzielały kredytów. Mieliśmy doczynienie z efektem opisanym przez Roberta Solowa – efektem konwergencji – czyli doganiania. Uproszczając gospodarka Polski odstająca od reszty Europy miała silną tendencję do doganiania gospodarek Unii. Zagraniczni inwestorzy zdając sobie sprawę z efektu Solowa zaczęli lokować swoje oszczędności w Polsce – w nieruchomościach, w giełdzie, licząc na dużą stopę zwrotu inwestycji. Polski złoty stał się atrakcyjny i zaczął umacniać się względem franka. Niestety był to okres przejściowy po którym frank powrócił do właściwego kanału wzrostowego. Dane zaczerpnięte z Na całej naszej gospodarce wytworzyła się bańka spekualcyjna, która w końcu pękła, rozpoczął się okres paniki i wyprzedaży, który skutkował powrotem kursu franka do właściwego kanału wzrostowego zaznaczonego na rysunku. Zjawisko w którym kraj napędzany jest przez zagraniczne kredyty, które windują ceny nieruchomości, ponad ich naturalny poziom jest zjawiskiem powszechnym i przebiega według tego schematu od wielu dziesiątek lat – napływ kapitału, przewartościowanie aktywów, brak wpływu nowego kapitału, spadek siły nabywczej waluty – wzrost wartości zadłużenia – brak zdolności kredytowej. Podobny problem występował w innych krajach rozwijających się i występuje nadal w krajach ameryki płd, Azji, gdzie „rolę” Franka pełni dolar. Bardzo mocno zadłużona we franku jest społeczność austriacka, tam jednak kredyt frankowy był faktycznie udzielny we franku, a nie tak jak miało to miejsce w Polsce w złotym indeksowanym do franka. Zadłużanie kraju w obcej walucie, która pózniej “niespodziewanie” wzrasta to zjawisko powtarzalne i zostało wykorzystane przez banki, stosujące przewalutowanie, w taki sposób, by przysporzyć sobie jak najwięcej zysków. Przez wiele lat frankowicze nie mogli nic z tym zrobić, jednak teraz po wyroku TSUE z 2019 sytuacja się odwróciła i kredytobiorcy mogą walczyć o swoje, zaskarżając nielegalne klauzule indeksacyjne. Odfrankowienie kredytu we frankach i zamian go na złotowy jest jak najbardziej możliwe. W takim przypadku bank musi zwrócić nadpłacone przez róznicę kursu franka szwajcarskiego i złotego raty. Zaskarżenie spłaconego kredytu we frankach także jest mozliwe. Zamów Bezpłatną Analizę Umowy Kredytu CHF Dane Kontaktowe SKONTAKTUJ SIĘ Z ADWOKATEM Braniborska 2/1053-680 Wrocław Chłodna 22a/lok. 9 (po umówieniu wizyty) 00-891 Warszawa 513 831 091 Opis Nominał 20 Franków Średnica 21,2 mm Próba 900 Au Waga 6,45 g Kraj pochodzenia Francja Grubość 1,3 mm 20 franków francuskich „Anioł”. Złota moneta próby 900, zawierająca 5,8 g czystego złota. Stan sprzedawanych monet można określić jako dobry. Lata bicia losowe, od 1850, niekoniecznie zgodne z przedstawionymi na fotografii. Kraj bicia – Francja. Awers przedstawia Anioła, trzymającego francuską konstytucję. Rewers zaś informuje o nominale monety, roku jej bicia i zawiera hasło „Wolność, Równość, Braterstwo”. 20 franków w złocie – moneta Unii Łacińskiej Unia Łacińska powstała z inicjatywy cesarza Napoleona III w 1865 roku. Należały do niej Francja, Belgia, Szwajcaria oraz Włochy, do których dołączyły później kolejne państwa (w sumie Unię Łacińską tworzyło 26 krajów). Monety z poszczególnych państw miały być bite ze złota o tej samej próbie – 900, oraz wadze, a jednocześnie zachowywać symbole narodowe i nazwę państwa, z którego pochodziły. Dzięki swoim założeniom Unia Łacińska umożliwiała swobodny przepływ monet w krajach do niej należących, a więc np. 20 franków szwajcarskich miało swoją wartość nabywczą nie tylko w Szwajcarii, ale także w Belgii czy we Francji. System ten był pierwszą w historii próbą stworzenia wspólnej waluty jaką w obecnych czasach jest euro. Unia Łacińska rozpadła się razem z I Wojną Światową, chociaż formalnie istniała aż do 1926 roku. Same monety były bite również później, ale już nie jako pieniądze obiegowe. Złota moneta bulionowa Oferowane w naszym sklepie złote monety wytworzone zostały z kruszcu próby 900, co oznacza, że zawierają one 5,8 gram czystego złota (0,1867 uncji). Ich stan można ocenić na dobry. Do Klienta dostarczane są egzemplarze bite w losowo wybranych latach – niekoniecznie zgodnych z tymi widocznymi na fotografiach. Osobom zainteresowanym zakupem tego typu produktów możemy zaoferować monety o nominale 20 franków szwajcarskich oraz 20 franków belgijskich. Z pewnością będą one prawdziwą ozdobą i ciekawym urozmaiceniem każdej kolekcji numizmatycznej. Zapraszamy do naszego sklepu – gwarantujemy obsługę na najwyższym poziomie oraz szeroki wybór wyrobów z metali szlachetnych.